Gród istniał w XIII w., wzmiankowany w r. 1268. W 1388 r. przechodzi wraz z Ziemią Bełską na własność Ziemowita IV księcia mazowieckiego i bełskiego, który w r. 1397 nadaje prawa miejskie (polskie) oraz wznosi zamek. Prawo magdeburskie nadane w r. 1447 przywilejem Władysława I księcia mazowieckiego i bełskiego. Przyłączone do Korony w r. 1462. Spalone przez Tatarów w r. 1500. Dalsze przywileje otrzymało w latach: 1501, 1629. Do
pierwszego rozbioru siedziba starostwa grodowego. Zniszczone przez pożar w r. 1814. Położone nad rzeczką Wolicą przy dawnej drodze z Krasnegostawu przez Hrubieszów na Ruś. Plan otwarty. Ośrodkiem obszerny, czworoboczny plac targowy. Układ ulic nieregularny, z zabudową
drewnianą, nowszą, z końca w. XIX i w. XX. Kościół parafialny przy wschodniej pierzei placu. Na południowy wschód od miasta istniał zamek wzniesiony po r. 1388 przez Ziemowita IV księcia mazowieckiego i bełskiego. Zniszczony w r. 1500 przez Tatarów. Odnowiony i
umocniony w latach: 1655-8 przez Stanisława Sarbiewskiego starostę hrubieszowskiego; ok. r. 1765 w ruinie; rozebrany do fundamentów w w. XIX. Położony niegdyś na wzgórzu zwanym Górą na którym ślady umocnień ziemnych; obecnie plan zamku zupełnie nieczytelny przez
zalesienie. Fundacja parafii łacińskiej 2 II 1394 r., przez księcia Ziemowita IV. Potwierdzenie fundacji i erekcja kanoniczna parafii zostały dokonane przez bp. Jana Biskupca, 3 VIII 1431 r., który w następnych latach odbył tu dwa synody diecezjalne (1445 i 1449). Na synodzie w r. 1604 powołano do życia dekanat z siedzibą w Grabowcu (należały do niego par.: Dub, Grabowiec, Gródek, Dzierążnia, Łaszczów, Nabróż, Rachanie, Tyszowce i Wożuczyn). Dekanat ten istniał do końca w. XVIII. Później parafia grabowiecka przez długie lata należała do dekanatu hrubieszowskiego, a od r. 1974 do uchańskiego, obecnie jest ponownie siedzibą dekanatu. Do końca w. XVIII parafia należała do diecezji chełmskiej, następnie lubelskiej, a od 1992 r. weszła w skład diecezji zamojsko-lubaczowskiej
Granice parafii zmieniały się w ciągu wieków. O wielkości jej terytorium można wyrobić sobie pogląd wyliczając parafie, które albo w całości, albo w jakiejś części z niej powstały: Gdeszyn, Horyszów Ruski, część parafii Horyszów Polski, Cześniki, Tuczępy, Werbkowice, Hostynne, Zawałów, Miączyn, Świdniki. Parafia Grabowiec była bardzo dobrze uposażona przede wszystkim dzięki księciu Ziemowitowi IV. Posiadała ona na własność wieś Żurawlów, łan ziemi wraz z łąkami i pastwiskami w Konstantynówce, dziesięciny, wolny wyrąb w lesie i wolny połów ryb w stawach. Przy parafii istniał szpital dla ubogich, o którego działalności posiadamy wzmianki już od początku w. XVII. Działał on jeszcze w II połowie w. XIX pod nazwą domu schronienia dla starców i kalek. Funkcjonowała również szkoła parafialna (w. XVI-XVIII).
W życiu religijnym znaczną rolę odgrywały bractwa: różańcowe i szkaplerzne. W okresie późniejszym rozwijało się tercjarstwo. Od dawnych lat był tu znany kult św. Walentego (przed jego obraz w kościele przynoszone są chore dzieci). Przy parafii istniała biblioteka już w w. XVIII. Do r. 1875 wielu mieszkańców Grabowca było grekokatolikami. W Grabowcu posiadali oni swoją parafię i istniał tutaj dekanat unicki, który dzielił się na 10 par. (na terenie omawianej parafii łacińskiej istniało kilka kościołów unickich). Po kasacie unii kościoły greckokatolickie zamieniono na cerkwie. Trudnym okresem były czasy II wojny światowej: terror okupanta i działalność UPA, spora grupa Polaków dostała się do obozów koncentracyjnych i więzień, m.in. proboszcz, ks. Józef Czarnecki, uwięziony 13 VI 1941 r. (dalsze jego losy nie są znane). W r. 1943 Polaków wysiedlono z kilku wsi, a kościół parafialny zamieniono na magazyn zbożowy (otwarty dopiero 9 V 1945 r.).
W okresie międzywojennym w Grabowcu istniał także stary kościół unicki św. Kajetana wybudowany w r. 1864. Od kasaty unii aż do I wojny był zamieniony na cerkiew prawosławną. W r. 1919 oddano go katolikom i w okresie międzywojennym mieściła się tutaj parafia neounicka. Podczas II wojny światowej używany ponownie przez prawosławnych. W r. 1954 został rozebrany z inicjatywy władz oświatowych (materiały budowlane zabrano na budowę internatu). Plebania, po spaleniu poprzedniej w czasie okupacji, mieściła się w latach powojennych się w starym domu parafialnym, adaptowanym na cele mieszkalne. Nowa, murowana, piętrowa, została wybudowana w latach 1978 - 1983.